APRIL 2005

Bailey klaagt in maart opeens over hoofdpijn. Eerst alleen 's ochtends om vervolgens gewoon te gaan spelen en naar school te gaan. De tweede week noemt hij ook 's avonds vaak dat hij hoofdpijn heeft, maar nog steeds laat hij er niks voor staan. Spelen en school gaan gewoon door. Willen ze bij ons alle 4 nog wel eens opeens ergens last van hebben als papa of mama iets heeft gezegd over pijn of ziek, is Bailey niet het kind om uit het niets zoiets te 'verzinnen'. Hij kan heel goed aangeven als hij wat heeft en wat hij dan heeft. Als Bailey zegt dat hij moet overgeven, dan pak de emmer maar want dan komt het er zo aan!
Als Bailey in de derde week ook begint over te geven (elke dag een keer, maar wel elke keer op andere tijden) gaan bij Cindy de alarm bellen rinkelen. 'Kanker' wordt al een keer genoemd, maar dan geven ook de andere kinderen over en lijkt het misschien toch iets van buikgriep ofzo te zijn. De anderen geven echter maar 1 of 2 dagen over en Bailey houdt het de hele week vol.
Als na die 3de week Bailey nog steeds klaagt over hoofdpijn is de maat vol. Wat als het geen buikgriep is....... Na een afspraak met de huisarts laten we ons doorverwijzen naar het ziekenhuis voor bloed onderzoek.
4 april zijn we voor het eerst in het Maxima Medisch Centrum te Veldhoven. Daar gaan ze zeer serieus op de zaak in en willen ze eerst de ergste dingen uitsluiten. Bloed wordt afgenomen en 3 dagen later belt de kinderarts zelf terug: Het is geen leukemie! Er zijn wel wat rare cellen gevonden, maar die komen waarschijnlijk van iets van een ontsteking af die dan weer de hoofdpijn en het overgeven misschien verklaren. Voorlopig gerustgesteld gaan we het vervolgtraject van onderzoeken in, want wat heeft Bailey dan wel? Hij heeft namelijk nog steeds hoofdpijn en wordt nu ook steeds vermoeider. We gaan een traject in met oogmetingen (de hele tijd je inspannen omdat je de dingen niet goed ziet kan ook hoofdpijn veroorzaken) en bloeddruk meten, hersendruk en nog wat van dat soort dingen. Bij het laatste onderzoek (eind april) zegt de oogarts: "Nou, de ogen zijn in ieder geval goed!". Heel leuk, maar wat is het dan wel? Bailey wordt er namelijk niks beter op. Integendeel. Op school is hij duidelijk 'op' aan het eind van de dag en als ze per ongeluk tegen hem aan stoten valt hij wel heel makkelijk om. In de week voor Kady's communie (zondag 24 april 2005) zat Bailey onder de schrammen en blauwe plekken van het vallen. Ook hebben we hem een keer of twee van school moeten plukken omdat het echt niet meer ging. De vermoeidheid werd echt te gek. Na school wilde hij niet veel meer en regelmatig legde hij tijdens het eten zijn hoofd naast zijn bord en viel in slaap. Diepe slaap, vertrokken voor de nacht.

Lees verder in 2005 MEI